Door Rutger Groot Wassink
Het jaar dat zo rustig begon, is omgeslagen in een nare droom. Sinds de berichten over een nieuwe ziekte die in december in China opdook, is het allemaal zo snel gegaan. Het virus sloeg over naar Italië, toen naar Brabant, en onvermijdelijk ook naar Amsterdam. In onze ziekenhuizen leveren artsen en verplegers nu dagelijks strijd tegen het coronavirus. Sommigen patiënten vechten voor hun leven, en niet iedereen haalt het. Dat stemt mij verdrietig. Mijn medeleven gaat uit naar de slachtoffers en hun nabestaanden. En ik leef mee met de Amsterdammers die ziek thuis zitten of in het ziekenhuis liggen. Ik kan alleen maar hopen dat iedereen snel weer beter is. Gelukkig zijn veruit de meeste Amsterdammers gezond. Maar ook voor hen is het geen makkelijke tijd. Het openbare leven ligt grotendeels stil. Velen zitten plotseling zonder werk en inkomsten lopen terug. Bovendien gelden er beperkende maatregelen. We moeten zoveel mogelijk thuis blijven en afstand houden: dat is essentieel om ervoor te zorgen dat het virus niet nog meer slachtoffers maakt. Er wordt wel gezegd dat dit een ‘democratisch’ virus is: het kan iedereen treffen. Dat is natuurlijk waar: dit virus is zo besmettelijk dat het niemand ontziet. Hoe rijk, slim of voorzichtig je ook bent: je kunt geen muur bouwen die het risico van besmetting helemaal buiten de deur houdt.
Maar niet iedereen heeft evenveel kans om van dit virus ernstig ziek te worden. Ouderen en mensen die om een andere reden kwetsbaar zijn, lopen het meeste risico. Daar komt bij dat wereldwijd de rijken veel beter toegerust zijn om zich tegen de gevolgen van deze crisis te beschermen dan mensen met een laag inkomen. Zo hebben de rijken vaak een buffer voor dit soort noodsituaties. Corona zal de sociale ongelijkheid eerder versterken dan verminderen: wereldwijd én in Amsterdam. Mijn zorg gaat nu uit naar de groepen die vaak al in de verdrukking zitten, zoals flexwerkers en mensen met een beperking. Het is geweldig dat het kabinet een pakket aan maatregelen heeft afgekondigd. De nieuwe werktijdverkorting zorgt ervoor dat werknemers (én flexwerkers!) niet worden ontslagen en hun inkomen houden. Dat is cruciaal om hun bestaanszekerheid op peil te houden. Ook voor zzp’ers is er een regeling waarmee gemeenten in elk geval drie maanden bijzondere bijstand kunnen verstrekken. Dus voor de korte termijn kunnen we mensen helpen. Mijn zorg is wat er gebeurt in de periode er na. Laten we hopen dat we niet in een ernstige recessie terecht komen. De gemeente doet wat ze kan om de gevolgen van de coronacrisis en de beperkende maatregelen zoveel mogelijk te verzachten, juist ook voor groepen die deze crisis onevenredig hard treft. Zo gaat de dienstverlening aan kwetsbare groepen, zoals dak- en thuislozen, onverminderd door. En we zijn hard aan de slag met de regeling om zzp’ers te helpen, bijvoorbeeld door zo snel mogelijk voorschotten te verstrekken. We volgen de ontwikkelingen in de stad op de voet, en doen wat we kunnen om bij te springen als mensen in het nauw komen.
Het is mooi om de veerkracht, creativiteit en solidariteit te zien die Amsterdammers nu aan de dag leggen. Ze bieden zich aan voor werk in sectoren waar extra hulp nodig is, zoals de zorg, de schoonmaak en de beveiliging. Of ze nemen het initiatief om buurtgenoten te helpen die een steuntje nodig hebben. Het is een spannende en moeilijke tijd: deze nare droom is nog lang niet voorbij. Ik begrijp dat u zich zorgen maakt. Over uw gezondheid en die van uw naasten. Over uw toekomst. Het vergt veel van ons allemaal, er zijn weinig zekerheden. Maar wat we wel zeker weten is dit: we gaan dit te boven komen. Wij Amsterdammers kunnen dit! Maar we kunnen dit alleen samen doen. Dus wees verstandig. Wees creatief. En help elkaar waar dat kan. Ik wens u veel sterkte.
Rutger Groot Wassink, wethouder Sociale Zaken, democratisering en diversiteit
