Hij is een lokale beroemdheid in de Vogelbuurt. “Als ik daar rondloop, hoor ik telkens ‘Hallo meneer Paul’. Zo noemen de buurtbewoners me.” Ruim veertig jaar geleden richtte Paul Scheerder in deze buurt in Amsterdam-Noord het Leefkringhuis op. “Hier kunnen moeders die te maken hebben met onder andere huiselijk geweld terecht. Inmiddels is er ook plek voor vaders die na een scheiding op straat terecht zijn gekomen. Aanvankelijk begonnen we met tien bedden voor kinderen. Nu zijn het er 32.”
Zelf woont Scheerder niet in de Vogelbuurt. “Maar ik zou het niet erg vinden om daar wel te wonen. Ik heb er veertig jaar met plezier gewerkt.” Hij moest drie jaar geleden met pensioen van de gemeente. “Mensen demonstreerden zelfs bij het Stadsdeelkantoor, omdat ze wilden dat ik bleef. Sommigen huilden. Dat deed me wel wat.” Het Leefkringhuis bestaat nog steeds.
Dat pensioen hoefde van hem eigenlijk niet. “Maar ik ben nog wel actief. Ik help bij de Voedselbank hier in Noord, die vierhonderd huishoudens van eten voorziet. Ook zit ik in de Stadsdeelcommissie voor de Partij van de Arbeid. Ik houd ook nog spreekuur in twee buurthuizen. Mensen komen met problemen: geen geld voor eten, huiselijk geweld, problemen met de kinderen. Kortom, alles wat je kunt bedenken.”
Hij kwam op het idee voor het Leefkringhuis toen hij bij het Parool werkte. “Pastoor Joost Reuten benaderde ons, of we een artikel wilden schrijven. De speeltuinvereniging bouwde een vakantiehuis in Oostenrijk voor kinderen uit Amsterdam-Noord. En het geld was op. Nu zie je dat niet meer zo vaak: nadat het artikel verscheen, stroomde het geld binnen. Het vakantiehuis kwam er, op een steenworp afstand van het hotel van onze koninklijke familie in Lech. Elke zomer gingen er bussen vol kinderen naartoe.”
“Als ze dan terugkwamen, werden niet altijd alle kinderen opgehaald door hun ouders. Een of twee sliepen dan in een zelfgebouwde hut op bouwspeelplaats het Jeugdland. Dat kon ik toch niet laten gebeuren, dacht ik. Zo’n mooi vakantiehuis in Oostenrijk moet toch ook hier mogelijk zijn. Toen besloot ik het Leefkringhuis op te richten, hier kunnen kinderen én volwassenen uit Amsterdam-Noord terecht met allerlei problemen.”
“Ik laat niemand staan”, vertelt Scheerder. “Zelfs toen ik op vakantie was in Fez herkende een Marokkaanse man me. ‘Meneer Paul, meneer Paul. Ik heb een probleem.’ Er was iets met zijn paspoort. Natuurlijk heb ik hem toen geholpen. Het is haast een soort verslaving”, lacht hij. “Anderen helpen heb ik altijd met veel plezier gedaan. Ik word gewaardeerd en dat doet me goed. Sterker nog, ik vind hulpverlenen een persoonlijke verplichting als ik het zelf goed heb.”
