Veel te lang liep ik rond met onverklaarbare vermoeidheidsklachten totdat ik eindelijk dé remedie vond: een koolhydraatarm dieet. Ik blijk ‘overgevoelig’ voor suikers en andere koolhydraten en daarom word ik moe zodra ik koek, pizza of patat eet. Ik ben dusdanig opgeknapt dat het me geen moeite kost om mijn lievelingseten te laten staan (koek, pizza, patat) maar één offer valt me zwaar. Ik moet weer vlees eten, na bijna een heel leven vegetariër te zijn geweest. Want op een dieet van yoghurt, groenten, noten, avocado’s, sojaballen, blokjes borrelkaas en eetlepels mayonaise door de salade kom ik best de dag door, maar niet de week. Niet dat ik tegen vlees ben. Het wonder van de evolutie zou zich niet voltrekken als het niet ‘eten of gegeten worden’ was. Levende organismen vreten elkaar ijskoud op. Ik vind vlees dan ook helemaal niet zielig voor de dieren. De vleesindustrie is een ander verhaal. Duizenden veel te vette varkens in veel te kleine hokjes, honderdduizenden kippen schouder aan schouder op zogenaamd vrije uitloop-erven, koeien met suffe ogen van de antibiotica, slachtmethodes waar je maag van omdraait en af en toe een complete stal die geruimd moet worden omdat er een besmettelijke ziekte uitbreekt. Ik snap al dertig jaar niet waar dit voor nodig is. Om nog te zwijgen over de methaanuitstoot van mest, die schadelijker is dan CO2. Over evolutie gesproken: als mensheid creëren we sluipenderwijs onze eigen meteorietinslag. Hoe groter de vleesindustrie, hoe groter onze kans op uitsterven. Maar een carnivoorbestaan zonder kiloknallers gaat ook niet over rozen, zo merkte ik toen ik met een stevige hartverzakking iets afrekende bij de ‘bewuste’ bioslager. Veertien euro voor een onsje ham en zes eitjes. Op wat voor resort wonen die beesten en krijgen ze soms elke dag een nekmassage met rustgevende lavendelolie, vroeg ik me verbijsterd af. Ik hield me in en zei zo vriendelijk mogelijk ‘nee, anders niets’ tegen de slager met een mannendot in een hygiënisch haarnetje. Type met zichzelf ingenomen ecologisch entrepreneur zonder spoor van schuldgevoelens over vermijdbaar dierenleed, alsmede constructief bijdrager aan het behalen van de internationale klimaatdoelen. Zo iemand naast wie je je een slecht mens voelt, ook al koop je voor veertien euro een onsje ham en zes eitjes. Dus ben ik low carb flexitariër geworden. Soms vlees, soms niet. Als verwennerij koop ik biologische sukadelappen uit de supermarkt en maak daar een stoofpot van met ui, wortel en tijm. Die gaat zeker een week mee, met elke keer wat water erbij, precies zoals mijn oma vroeger deed. Goed voor mijn gezondheid, goed voor mijn portemonnee en elke dag smikkelen geblazen. Maar ja, daar zal ik dan wel weer zonderling in zijn. Een beetje Nederlander laat zich zijn kiloknallende gehaktbal niet ontzeggen, en al helemaal niet vanwege een paar koeienscheten met broeikaseffect.
