Sinds ik Annechien Steenhuizen, ankervrouw van NPO Nieuws, eens een kinderverhaal heb horen voorlezen – of het was Peter en de wolf met muziekbegeleiding, daar wil ik van af wezen – kijk ik nooit meer naar het achtuurjournaal. Ronduit verschrikkelijk, die harde, monotone, intensief mediagetrainde presentatiestem in combinatie met (wat zou moeten zijn) een meeslepende vertelling. Stemmetjes? Daar deed Annechien niet aan. Plotwendingen? Had Annechien blijkbaar niet door. Een clou aan het einde? Volgens mij zei Annechien zoiets als ‘fijne avond’. Ik besefte ineens dat als Annechien de ontdekking van een genezende kankerkuur of de landing van buitenaardse wezens zou aankondigen, in één adem door na het gewoonlijke gebabbel uit politiek Den Haag, ik het belang ervan niet zou oppikken. Ah, begreep ik, vandáár dat niemand gealarmeerd van de bank springt, koffie over het tapijt morsend, wanneer Annechien melding maakt van het smelten van het laatste poolijs. ‘Gerri Eickhof is op Spitsbergen, Gerri, je staat in je overhemd, hoe is het daar?’
Tot de dag dat Paul Haenen wordt aangesteld als nieuwspresentator: exit achtuurjournaal voor mij. Om toch aan mijn nieuwsfix te komen heb ik de fantastische nieuwsstream van Natuurmonumenten gebookmarked (‘IJseend met jonge kuikens gezien op Marker Wadden’) en heb ik me aangemeld bij een gesloten Facebookgroep van buurtbewoners in Westerpark. Vooral die Facebookgroep is een genot. Lokaal nieuws van de koude grond, vaak nog diezelfde ochtend geoogst. Honden met klittende korenaren in hun vacht omdat de gemeente het veld naast het uitlaatpad wil laten verwilderen. Zwerfvuilopruimacties. De prima voortgang van het opknappen van de trambaan in de Van Limburg Stirumstraat. Zwerfvuilopruimacties. Voorgenomen kap van monumentale bomen voor de aanleg van de Singelgrachtgarage met oproep voor bezwaarprocedure. Zwerfvuilopruimacties.
En een verloren slipper. Ik zag een foto van één slipper voorbijkomen, eigenlijk meer een muil van het soort waar je als puberkind bang voor bent omdat je moeder die soms naar je kop smijt. Zwart, met een brede band over de wreef en een speciaal gat voor de grote teen. De bezitster vroeg om hulp want de andere slipper was ze verloren en ze hoopte dat iemand die toevallig had zien liggen. Wat het gelukkige geval was. Slipper opgeraapt door buurtgenoot. Slipper thuisbezorgd bij bezitster. Bosje bloemen als bedankje. We zaten op Facebook eerste rang, wat een emotie! Ik zag meteen mijn kans schoon om in de commentaren aan slipperbezitster te vragen: ‘Hoe heb je dit nu voor elkaar gekregen?’ Want ik vraag me al mijn hele leven af hoe je één schoen kunt verliezen en daar pas bij thuiskomst achterkomt. Als ik zo’n enkele schoen of slipper maat 39-45 op het wegdek zie liggen denk ik eerder aan ontvoering, moord, openbare dronkenschap, onbedwingbare sekslust, woeste achtervolging of mysterieuze verdwijning naar een andere dimensie. ‘Ze was de slipper verloren uit haar tas toen ze van het Marnixbad naar huis liep’, antwoordde de bezitster. Een logische verklaring maar toch ook wel weer een beetje een anticlimax.
