‘Gat’ is goed Nederlands voor ‘te weinig’. Gat in de begroting, gat in de hand, pensioengat. Mijn gat had zich opgekruld in mijn matras. Dat bedoel ik letterlijk. Ik was al een jaar aan vervanging toe en kampte inmiddels drie weken met een onverklaarbare rugpijn, tot ik ineens besefte dat ik ’s nachts in een soort U-bocht lag. Bij het omdraaien van de matras ontdekte ik tot mijn grote afschuw en walging een mysterieuze vochtplek in het midden van de matras. Die was de laatste druppel. Sowieso was mijn bed verre van comfortabel meer. Na vijftien jaar trouwe dienst voelde de matras als zo’n verstervend varkenskarkas dat je wel eens bij de slager ziet hangen, geen centimeter elasticiteit en ik moest al vanaf september een kruik mee.
Gelukkig had ik geen gat op mijn spaarrekening, hoewel ik na initieel optimistisch speurwerk op het internet tot de nederige conclusie moest komen dat de betere matrasleveranciers zich ver buiten mijn budgettaire ruimte bevinden. Maar ik heb natuurlijk geen gat in mijn hoofd. Ik wist inmiddels precies wat ik nodig had dankzij de informatieve websites van genoemde matrasleveranciers. Om minimaal duizend euro te besparen op een matras van ongeveer gelijke kwaliteit sleepte ik mezelf naar een niet nader te benoemen betaalbaar woonwarenhuis dat ik voor het gemak zal aanduiden met ‘Hel op Aarde (HoA)’, vooral op de zaterdagmiddag.
Je vraagt je dan altijd af of je de enige bent die niet voor de lol naar HoA gaat. Gelukkig zag ik een man die binnen drie minuten (dat weet ik zeker, want het was bij de klantenservice en daar ben je omringd door aftellende klokken), ik zag een man dus, die binnen drie minuten Zweedse gehaktballetjes en een broodje haring naar binnen propte en herkauwend de medewerkster te woord stond toen het zijn beurt was. (Overigens, ook ik moest mezelf van de zenuwen troostbelonen voor het lijdzaam ondergaan van HoA, maar ik deed dat met een kekke lamp die ik niet nodig had.)
En nog iets. De stelletjes die de showmatrassen kirrend uitproberen. Het cliché beantwoordt helaas aan al zijn tenenkrommende verwachtingen. En dit zijn volwassenen. Ik voelde een urgente vlucht opkomen naar de woonaccessoiresafdeling voor een ‘liten skål’ maar koos de onderkoelde passief-agressieve oorlogsstrategie die ik van mijn katten heb geleerd. Ik vatte zwijgend post naast een innig verstrengeld koppel op de showmatras van mijn keuze, legde mijn hand op de hoofdsteun en keek het stel strak aan. Het is daarbij van belang niet te interacteren. Twee minuten later lag ik de veerkracht van HR-foam te testen.
HoA leverde snel. Al na twee nachten kwam een beer van een vent de nieuwe brengen en nam hij de oude mee (ik had er 20 euro extra voor neergeteld). ‘Die is zwaar,’ zei hij over de oude matras.
Bijna 400 euro armer maar een weelde aan luxueus hotelbedcomfort rijker vlijde ik mezelf op mijn fris opgemaakte nest. De rugpijn was na amper een week verdwenen. En ook mijn herfstdepressie was weg. Bijna 400 euro, dat is net zoveel als het verplicht eigen risico. Eigenlijk zouden zorgverzekeraars dit bedrag jaarlijks moeten uitkeren in de vorm van een nieuwe matras. Ik denk dat ze daarmee heel wat gaten in hun begroting kunnen dichten. Niets is zo ziekmakend als een gat in je slaap.
