Door Rutger Groot Wassink
Waar links en rechts over elkaar heen buitelen met oplossingen voor de woningmarkt, en bijna alle politieke partijen reikhalzend uitkijken naar nieuw klimaatbeleid, blijft het rond het derde grote maatschappelijke vraagstuk angstvallig stil: de afbrokkelende bestaanszekerheid. Steeds meer mensen komen niet of nauwelijks rond, en dat vraagt op korte termijn om stevige ingrepen.
Allereerst moet de koopkracht van mensen met een minimuminkomen omhoog. Niet met een half procentje, maar zodanig dat het echt een verschil in het leven van mensen maakt. Onderzoek laat zien dat de bijstandsuitkering voor velen structureel te laag is om van rond te komen, zelfs in combinatie met de armoedevoorzieningen van gemeenten.
Werkenden
Dat wordt een steeds groter probleem, want de koopkracht van bijstandsgerechtigden blijft al lange tijd achter op de prijsontwikkeling. Zonder ingrijpen neemt het aantal mensen in armoede met een kwart toe, en leeft straks 1 op de 14 mensen in armoede. En het gaat dan niet alleen om mensen in de bijstand. De onlangs gepubliceerde verkenning Werken zonder Armoede van de Sociaal Economische Raad laat zien dat in Nederland zo’n 220.000 werkenden in armoede leeft, waaronder veel zzp-ers. Dat is onacceptabel
Daarom moeten de bijstandsuitkeringen én het minimumloon omhoog. Een fundamentele versterking van de bestaanszekerheid van mensen met weinig geld is bittere noodzaak. Maar er is meer nodig. De Participatiewet moet zo snel mogelijk op de schop. De wet gaat nu uit van wantrouwen en is veel te ingewikkeld en te karig om de noodzakelijke ondersteuning te bieden. De menselijke maat is volledig verdwenen. Wat de wet ooit beoogde, is nooit bereikt: er zijn niet meer mensen gaan meedoen en het is voor arbeidsgehandicapten niet makkelijker geworden een echte baan te vinden. Daarom heb ik met Peter Heijkoop, wethouder in Dordrecht, een Deltaplan bestaanszekerheid opgesteld. Met dit plan roepen wij het nieuwe kabinet op om de Participatiewet grondig te herzien.
We pleiten onder meer voor het afschaffen van de kostendelersnorm, voor meer beleidsruimte voor gemeenten om eenvoudiger en sneller bijstand te kunnen verlenen, en voor uitbreiding van laagdrempelige bijzondere bijstand. Daarnaast moeten de hardvochtige regels over fraudes, boetes en de inlichtingenplicht van tafel.
Beschaafd land
Ook willen we de inkomstenverrekening eenvoudiger maken. Als we geloven dat het belangrijk is dat mensen weer aan het werk gaan, dan moeten we kijken hoe we mensen daarin faciliteren, in plaats van met het ‘geen cent te veel principe’ iemand zijn uitkering de volgende dag al moeten korten. In Amsterdam zal ik me blijvend inzetten voor de meest kwetsbaren. Dat betekent dat de tegenprestatie hier niet in praktijk wordt gebracht en je mag bijverdienen in de bijstand.
Het nieuwe kabinet moet ingrijpende wijzigingen in de Participatiewet doorvoeren. De Participatiewet moet mensen binnenboord houden en ze niet over de rand duwen. Het is daarom tijd voor een nieuwe aanpak, een nieuwe wet. Een wet die past bij een beschaafd land, dat basale bestaanszekerheid biedt voor al zijn inwoners.
Rutger Groot Wassink (wethouder Sociale Zaken Amsterdam)
Wat ik ook heel erg en onbehoorlijk bestuur Invordering
Gezien Een Vandaag Oudere Vrouw mantelzorgster moeder
Koopt een boodschap stukje kaas voor haar moeder moet alles verantwoorden en ook haar moeder moet dit doen naarde Gemeentelijk
Uit kerende instantie
Krijgt een enorme boete als zij dit niet-wetenende niet doet !
Plichten geen rechten in de bijstand weerloze mensen met een minimale uitkering
Het afschaffen van de Participatiewet lijkt mij eerder de beste oplossing. Bedrijven kunnen dan niet meer verdienen aan (alle) werklozen. Er worden dan geen mensenrechten meer aan de laars gelapt.
Sociale werkplaatsen weer opbouwen met professionele begeleiding. Na 22 jaar VVD,CDA en CU beleid en visie: afbraak van de rechtsstaat, wordt het tijd om weer terug te keren naar een maatschappelijk sociaal beleid, waar geen plaats is voor flexbanen.
De gemeente is verantwoordelijk dus kan diezelfde gemeente ook beslissen om de Participatiewet níét uit te voeren. De landelijke overheid heeft immers de verantwoordelijkheid bij de gemeente’s gelegd. Dat was de decentralisatie in 2015 toen die Participatiewet inging.