Drie mensen vertellen hoe zij in de schulden zijn geraakt en hoe zij er weer bovenop zijn gekomen.
Martien (51) uit Broek en Waterland
“Mijn relatie eindigde na achttien jaar. Ik stond op straat en mijn ex en de kinderen bleven in het huis wonen. Overal heb ik hulp gezocht, uiteindelijk kwam ik bij het daklozenloket. Ik kreeg een daklozen-uitkering van €600,- per maand, maar dat is niet genoeg om te overleven. Je slaapt voor €20,- per nacht bij mensen op de bank of je moet een kamertje huren.
In het begin willen mensen je hebben, maar als je een week bij ze thuis zit, krijg je klussen zoals het vuilnis buiten zetten, de tuin onderhouden en boodschappen doen. Je durft geen nee te zeggen, het regent en je wil niet ’s avonds op zoek naar een slaapplek. Ik had op een gegeven moment geen trek meer in deel uit te maken van het privéleven van anderen en getuige te zijn van ruzies.
Ik kwam bij de voedselbank van het Leefkringhuis in Noord en was erg blij met een volle tas met boodschappen. Het Leefkringhuis beheerde mijn geld, betaalde de huur van een kamertje en wat er overbleef, was mijn zakgeld. Ik had door rente en boetes een schuld van €10.000,-, terwijl ik bijna geen cent had. Om aan geld te komen, ging ik domme dingen doen als fietsen pikken en softdrugs dealen.
Ik raakte vrienden en kennissen kwijt omdat ze zich geen raad met mij wisten en ze niet geloofden dat je er alles aan doet om uit de problemen te komen. Het lukte me met hulp van het Leefkringhuis in de schuldsanering te komen en een woning te krijgen. De dag dat ik de sleutel kreeg, was een feest.
Over zes maanden kom ik uit de schuldsanering en ben ik schuldenvrij. Ik ben nog bezig met die tijd dat ik dakloos was. ’s Ochtends naar de Hema voor koffie en een broodje voor €1,-, naar het park en drinken, eind van de middag naar je kamertje en total loss op bed liggen in de hoop dat je kan slapen zodat alles even voorbij is, die boze droom van de dagelijkse werkelijkheid.”
