Door Bas van Weegberg
Deze Tilburger maakt zich zorgen om Amsterdam en de Amsterdamse jongeren. Volgens het UWV is de werkloosheid in onze hoofdstad namelijk verdubbeld naar 29.000. Dat is sowieso reden tot zorg, helemaal met de economische wet in het achterhoofd dat de jeugdwerkloosheid normaal twee keer zo hoog is als de algemene werkloosheid. Om een verloren generatie te voorkomen, is het nodig alle zeilen bij te zetten.
Eerder schreef ik samen met de Amsterdamse wethouder van Sociale Zaken, Rutger Groot Wassink, en mijn evenknie bij de jongerentak van het CNV, Semih Eski, een pleidooi voor investeringen in jongeren. In Trouw beschrijven we hoe jongeren de hardste economische klappen van de corona-crisis opvangen. Doordat mijn generatiegenoten vaak met een flexcontract werken, vliegen zij er als eerste uit bij economische tegenspoed. Ook werken ze vaker in sectoren die nu hard geraakt worden als horeca, detailhandel en toerisme. Juist in Amsterdam zijn deze sectoren groot.
De uitgangspositie van jongeren was al niet zo makkelijk. Een betaalbare woning huren of kopen is voor steeds minder mensen weggelegd. Dat wordt nog eens extra bemoeilijkt door al die flexcontracten. En natuurlijk zorgt het leenstelsel ervoor dat studenten de rest van hun leven beginnen met een flinke schuldenlast. De corona-crisis verdiept deze problemen nog eens extra. Bijbanen vallen weg, stageplekken vinden is veel lastiger, net als starten met je eerste ‘echte’ baan. Ga er maar aan staan.
De politiek moet ingrijpen om onze generatie toekomstperspectief te bieden. Het voorkomen van jeugdwerkloosheid vraagt om een nieuwe aanpak. Jongeren verdienen meer persoonlijke begeleiding, hebben behoefte aan extra stage- en leerwerkplekken en kunnen soms langer doorleren om de mismatch tussen opleiding en arbeidsmarkt te overbruggen. Maar dan is het wel belangrijk dat het kabinet snel aan de slag gaat hiermee. Door te investeren in onze generatie. En geef gemeenten als Amsterdam ook de (financiële) ruimte om dat te doen.
Toch zijn we geen zielige generatie. Ja, zekerheid op het gebied van werken, wonen en onderwijs lijkt ver weg voor velen. En dan hebben we het voor het gemak nog maar even niet over klimaat, pensioenen of vergrijzing. Maar als ik rondkijk, dan zie ik juist veel hoop en moed. De afgelopen maanden kwamen honderden jongeren in actie om alsnog compensatie te krijgen voor gemiste inkomsten door corona. Na lang dralen gaf de politiek eindelijk toe en werd een regeling in het leven geroepen. Ook de demonstraties voor klimaatactie en tegen racisme bulken van de jonge gezichten, die, naast terechte boosheid, een hoopgevend soort strijdlust tonen. Het zijn de gezichten van mensen die weten dat gerechtigheid niet komt door lief te vragen, maar door volhardend te eisen.
Terug naar de Amsterdamse jongeren. Ik gun hen (en natuurlijk ieder ander) een zekere toekomst waarin zij een fatsoenlijk bestaan op kunnen bouwen. In deze onzekere tijden vraagt dat om een overheid die perspectief biedt, die durft te investeren in mijn generatiegenoten. Mijn hoop is dat de gemeente Amsterdam alles doet wat in haar macht ligt om jongeren te helpen. Maar dat kan de gemeente niet alleen. Jongerenvakbonden, werkgevers, sociale organisaties – iedereen is nodig om de handen ineen te slaan en te zorgen dat geen generatie verloren gaat.
Bas van Weegberg, voorzitter FNV Young & United
Hoi Bas,
het is zeker belangrijk om voor jongeren in de opleidingen stageplaatsen te realiseren, maar als ze eenmaal aan het solliciteren zijn, zijn leerwerkplekken alleen maar een middel om ondernemingen aan gratis personeel te helpen en de betaalde banen te verdringen.
Zeker in een stad als Amsterdam moeten mensen betaald krijgen zodra ze aan het werk gaan.