Gastcolumn
door Tim ‘S Jongers
Lang geleden dat ik me zo moedeloos voelde. Onlangs sprak ik een twintigtal jongeren uit een achterstandswijk. Hun hooploze gedachten over een beter leven waren pijnlijk herkenbaar. Geen van hen had het idee dat de toekomst rooskleurig gaat zijn. Voor zover ze al kleur hebben zal.
Ondanks mijn dappere poging, was de oproep om van hun stemrecht gebruik te maken niet meer dan het doekje voor het bloeden. Daar waar de hoop verdwijnt, verdwijnt ook de energie om zaken te doen kantelen. Het rood kleuren van een leeg vakje is dan zelfs een brug te ver.
Dat de politiek het verkorven heeft, stond buiten kijf. Politici zijn die mensen die je ziet wanneer het verkiezingstijd is. Zo eens om de vier jaar. Het zijn die mensen die over je praten en niet met je praten; tenzij er verkiezingen zijn. Het zijn die mensen die, wanneer er geen verkiezingen zijn, het jeugdhonk wegbezuinigen, meer politie dan hulpverleners in de wijk organiseren en ouders een ontoereikend bestaansminimum bieden. Politici zijn mensen in een maatpak. En zelf kunnen deze jongeren zich amper kleding veroorloven.
Deze jongeren overtuigen dat hun stem ertoe doet, is bijna een mission impossible geworden. Want voor hen gaat politiek niet over politici of het politieke, laat staan het besturen van de stad. Voor hen gaat politiek nergens over, omdat ze het gevoel hebben dat hun leven nergens toe leidt. Terwijl we van politici mogen verwachten dat ze richting tonen. Niet dus. Alle politieke wijksafari’s en dromerige beloftes in verkiezingstijd ten spijt. Nadien gaapt de leegte in hun jonge leven.
Toch was er een momentje waarop we elkaar vonden. Want ook ik was ooit een hooploze, vertelde ik. Ze veerden op. De frustratie in mijn stem, niet omwille van wat ze zeiden maar omwille van waarom ze het zeiden, kon ik niet langer verbergen. Er was wederzijdse herkenning over de kleurloosheid van een jong onzeker bestaan. Droevig gegeven, al schept het een band.
Maar hoe kwam het dat ik zo positief kon blijven? Geloofde ik die mensen nog? Nee, natuurlijk niet. Ik ben lang niet de meest positieve persoon op deze aardbol, laat staan goedgelovig. Soms geloof ik mezelf niet eens. Al verkeer ik in de overtuiging dat vanuit hun positie, mijn vroegere positie, positief blijven een plicht van burgerlijke ongehoorzaamheid is.
Maar hoe dan? Misschien door te beginnen beseffen dat collectieve problemen geen individuele problemen zijn. Oftewel, laat je niet wijsmaken dat jij diegene bent die moet veranderen. Het zijn de structuren in de samenleving die moeten veranderen.
Maar hoe dan? Tja, beetje gratuit, maar middels de politiek. Wat is daarvoor nodig? Tja, beetje gratuit, maar over vier jaar dan toch maar stemmen misschien? Want hoe lager de opkomst blijft, des te minder hoop er zal zijn. Lang geleden dat ik me zo moedeloos voelde. Maar ik blijf positief. Bijna een mission impossible.
Tim ‘S Jongers is senior adviseur bij de Raad voor de Volksgezondheid en columnist voor de Volkskrant.
Goed dat nr 4 met voorkeurstemmen is gekozen ipv deze on oprechte charlatan.
Komt allemaal on oprecht over. Ik heb filmpje gezien waarin tim met die jongeren sprak en het leek alsof hij zich verveelde
Gaat dit over het event met turkse jongeren?
De 1 zijn dood is de ander zijn brood