Door Bart Louwman
De brief van wethouder Groot Wassink (GroenLinks) aan de raad heeft stof doen opwaaien. En dan vooral zijn abjecte suggestie dat er toch nog 40.000 mensen in de bijstand zitten terwijl werkgevers om medewerkers staan te springen. Daar kan Rutte een puntje aan zuigen! Werkloosheid is dus de schuld van de werkzoekende en niet van de verloederde arbeidsmarkt, maar van aan gratis of zwaar gesubsidieerd personeel verslaafd geraakte werkgevers.
En gaat het echt zo goed met de economie? Met de bedrijven, de yuppen en de bakfietsmoeders gaat het prima maar 90 procent van de Amsterdammers holt achteruit. Eén op de zeven leeft in armoede, bittere armoede vaak. Grotendeels werkenden overigens. Mensen in armoede ervaren stress, bestaansonzekerheid en worden daardoor minder slim, zo wijst onderzoek uit. Psychiatrische hulpbehoefte en schulden leiden tot hoge maatschappelijke kosten. Vandaar die ‘Vitamine A’ van aandacht van de vorige wethouder Arjan Vliegenthart (SP). Die wilde daarmee de mensen weer vertrouwen geven, in zichzelf en de maatschappij.
Zijn opvolger wil in vier jaar 10.000 mensen uit de bijstand aan het werk helpen. De reden is plat: Amsterdam heeft in 2018 het aantal uitkeringen met 3 procent verminderd tegen landelijk 6 procent. Om binnen het (Buig)budget te blijven moet er daarom in vier jaar 24 procent van het aantal uitkeringen af: ongeveer 10.000 dus. De manier waarop de wethouder dit wil bereiken is ook plat: er wordt 20 miljoen geïnvesteerd om 40.000 uitkeringsgerechtigden op gesprek te vragen en voor vier doelgroepen banenplannen op te tuigen. Wat die banenplannen inhouden is geheimzinnig, maar in een eerdere brief staat al dat het banenplan in Zuidoost uit werkervaringsplaatsen gaat bestaan. Gratis tewerkstelling dus en vast en zeker ook gedwongen. Dit roept herinneringen op aan het schrikbewind van oud-wethouder Andrée van Es (GroenLinks).
Gratis arbeidsplaatsen leveren geen betaald werk op, gratis werk verdringt betaald werk.Bezuinigen kan beter. Duizenden Amsterdammers gaan iedere dag naar hun werk maar worden daar niet voor betaald. Laat hotels, die kamers voor €400,- per dag verhuren, hun kamermeisjes zelf betalen; laat Pantar zijn overheadkosten niet meer met gratis tewerkstellingen in de zogenaamde kortdurende Arbeidsfit-trajecten financieren; eis dat schuldhulpverleners normaal worden betaald vanaf de juiste begrotingspost enzovoort. Dat levert duizenden betaalde arbeidsplaatsen op en vermindert het aantal uitkeringen. De gemeente krijgt daarmee ook een eerlijke, doorzichtige begroting.
Die 20 miljoen kun je dan voor nuttigere zaken gebruiken. Bijvoorbeeld voor het groeiend aantal arbeidsbeperkten in de bijstand. In de Participatiewet kunnen zij naar vermogen werken en het volledige minimumloon verdienen met uitgroei naar 120 procent… in theorie. In de praktijk hanteren gemeenten een verdienmodel. Door mensen slechts een baan van 25,5 uur te geven wordt een uitkering bespaard en slechts tweederde van het beschikbare geld aan loonkostensubsidie uitgegeven. Kassa! Maar het is wel stelen van de allerzwaksten, die niets terug kunnen doen. Ik ben in het vakbondshuis mensen tegengekomen, die in beschut werk iets minder dan een bijstandsuitkering verdienden. Ze liggen ‘s nachts wakker, van de geldproblemen en omdat ze na 23 maanden weer op straat staan. Eentje liep huilend weg. Geef ze een eerlijke baan met een volledig loon en bezuinig op het opnieuw controleren en herkeuren door hele dure zieleknijpertjes.
Tot slot, denk eens na hoe werk en inkomen, maar ook de rijkdommen van dit land op een eerlijkere manier verdeeld kunnen worden. En beste wethouder, kom op 27 juni naar het Armoedeplatform in Ru Paré!
Bart Louwman, bestuurslid FNV
Uitkeringsgerechtigden en lid van de -Participatieraad
