Gastcolumn
door Gershwin Bonevacia
Direct bij het intreden van de intelligente lockdown in maart ging de hele nachtcultuur op slot, even op pauzestand dacht ik toen, helaas wacht de nacht nog steeds. Op 5 september werd ik gevraagd om een poëtische bijdrage te leveren tijdens een manifestatie op het Museumplein genaamd ‘De Nacht Wacht’. Een van de organisatoren stuurde mij een berichtje op Instagram:
Gershwin we hebben je nodig, wil jij een stadsgedicht schrijven over het nachtleven en dan vooral over het ontbreken daarvan? Mijn eerste reactie was: wow, ik ben de nacht bijna vergeten, ben het langzaam gaan vervangen. Het heeft een andere betekenis gekregen, zoals veel dingen tijdens deze pandemie zijn gaan bestaan voor wat anders. Voordat ik aan deze realisatie kon wennen, werd mijn gevoel op zijn plaats gezet door een onderliggende noodzaak. Hoe kon ik niet denken aan Jozef, Alex, Samira, Nadia en Cees, allemaal nachtclubeigenaren. Allemaal vrienden, bij wie ik doorgaans na een drukke week terecht kon om mezelf even te vergeten.
Ik besloot een ode te schrijven aan hen en belde Nadia. Nog voor ik iets kon vragen, zei ze: de nacht kan niet wachten Gershwin, die kun je niet overslaan, die moet je beschermen dus kom in opstand. Schrijf een gedicht over alle vanuit hun slaapkamer draaiende DJ’s, alle zonder verdienmodel gelanceerde livestreams, alle programma-loze poppodia, de ontslagen collega’s, alle uitgestelde producties, alle noodgedwongen getransformeerde dansers. Schrijf het in rode inkt, niet als teken van liefde of vreugde, maar in het verlengde van de rode cijfers, de evenementen die nog altijd op de rode lijst staan. Schrijf voor Afterhours, AIR Amsterdam, Alter Ego Amsterdam, Annabel, Awakenings, Basis, Breakfast Club. Naarmate de opsomming vorderde, groeide ook de noodzaak in haar stem, Chicago Social Club, Chin Chin Club, Club Pera, De Marktkantine, De Spijkerbar, Disco Dolly, Vunzige Deuntjes. Dit is geen competitie Gershwin, wij zijn een landschap gebloemschikt naar het ritme van de mensen. Helaas gaan wij veel dingen pas echt voelen in begrenzing. Opdracht is: blijf dansen, dan maar op de geluidsgolven van ons naburige sterrenstelsel, blijf streven naar nieuwe liefdes en manieren om elkaar te ontmoeten zonder in de aarde te hoeven verdwijnen.
Op 5 september was het vol op het Museumplein, iedereen uit het nachtleven was aanwezig toch hing er een dode sfeer. Vlak voordat ik op moest, sprak er een dame over complottheorieën, het duurde bijna 15 minuten. Ik dacht: deze beleving is misschien wel het tegenovergestelde van de reden waarom iedereen hier staat. Het tegenovergestelde van wat iedereen mist. Natuurlijk had ook ik een tekst voorbereid, maar toen ik op het podium stond, kon ik niet anders dan een plaat van Ronnie Flex aanvragen. Ik vroeg iedereen om te dansen, om zichzelf even te vergeten, om de nacht even te laten leven.
Gershwin Bonevacia is de stadsdichter van Amsterdam.
