Beste Mark,
Vergeef me dat ik tutoyeer. ‘Ik en jij’ is nou eenmaal persoonlijker dan het ‘wij en u’ uit persconferenties en moeilijke belastingbrieven.
Laatst kreeg ik een tweetal van die brieven. Ze waren weken na elkaar gedagtekend maar vielen tegelijk op de deurmat. In de ene stond dat ik nul euro hoefde terug te betalen, in de andere dat ik nog €92 moest betalen. “Misschien was het eerdere bericht aan mijn aandacht ontsnapt.” Ergens in dat eerdere bericht, dat ik precies een minuut ervoor had opgeraapt en gelezen, stond onder die nul euro een ‘tenzij’. Ik heb geleerd dat je het bedrag maar beter gelijk kunt overmaken voordat je vragen gaat stellen over dat soort woordjes. En dat je je maar beter nooit kunt vergissen.
Toen ik nog op school zat werd mijn moeder beschuldigd van ‘uitkeringsfraude’. Een instantie met een grote ‘u’, je weet wel welke. We hadden plotseling een schuld van 20.000 euro. In een rechtszaak werd ze vrijgesproken van fraude, ze kreeg excuses aangeboden. Ze had toen al tientallen enveloppen ontvangen waar dat woord in dikke letters op stond en zat nog jarenlang vast aan een betalingsregeling.
Zelf raakte ik als 25-jarige jongere opeens al mijn opgebouwde inschrijfduur kwijt bij Woningnet. Dat een medewerker van mijn woningcorporatie me telefonisch een verkeerde toezegging had gedaan, mocht niet baten. Mondeling, daar kon de klantmedewerker van Woningnet niets mee. Wat ze wel kon doen, vermelden dat ik het recht had om een schriftelijk verzoek in te dienen, vergat ze even. Het was ‘eigen schuld, dikke bult’ en geen schijn van kans.
Nu, zes jaar later, zit ik echt met een dikke bult. Zwanger, 31 jaar oud, woon ik bij mijn 73-jarige moeder. Vorig jaar heb ik alsnog bij Woningnet een schriftelijk verzoek ingediend, dat na veel gedoe eindelijk serieus wordt bekeken. Ze vinden het maar vreemd dat ik er niet eerder mee ben gekomen.
In je persconferenties zeg je steeds dat we het samen kunnen. Wie zijn die ‘wij’ dan eigenlijk, als samenleving? Ik wil een land waar mijn kind meer ruimte krijgt om fouten te maken met ingewikkelde formulieren dan de Belastingdienst met zijn kinderopvangtoeslag. Waar instanties zich net zo verantwoordelijk moeten gedragen als hun – vaak kwetsbare – cliënten. Niet andersom. Daar ga je wat aan doen, toch? Tot die tijd mag je dat ‘wij’ en ‘u’ van mij lekker houden.
Je kunt het.
Josje Kerkhoven (31)
Geachte heer Rutte,
Het jaar 2020 staat voor mij in het teken van twee zaken, namelijk afstuderen en de corona-crisis. Ik ben Iris Kok, 25 jaar en na zes jaar studeren heb ik twee Bachelors en een Master-diploma behaald naast het feit dat ik er altijd ruim 15 uur per week erbij heb gewerkt. Ik schrijf deze brief omdat ik wil vragen aan u om de zorgen van de studenten serieus te nemen.
Sinds maart heb ik niet meer gewerkt en er zijn nog steeds geen klussen aangeboden door mijn werkgever, een uitzendbureau voor studenten. Doordat de NOW steun voor mij veel lager uitviel in verband met mijn scriptie, heb ik moeten bijlenen. Over de tweede ronde van de NOW heb ik alleen dit mogen ontvangen: ‘‘Voor ons is het lastig om zover [tot oktober] vooruit te kunnen kijken. Stel dat we het aanvragen en het omzetverlies is uiteindelijk lager dan 20% dan zijn we genoodzaakt om alles terug te betalen. […]Gezien het bovenstaande hebben we moeten besluiten dat we op dit moment geen [NOW-]verlenging kunnen aanvragen.’’
Tot op heden heb ik geen werk meer aangeboden gekregen en daarom hoop ik alsnog nu de helft van het collegegeld 2019-2020 terug te krijgen, maar ook dat er weer een basisbeurs terugkomt, zoals #nietmijnschuld ook eist. Dit is een actiecampagne die is ontstaan uit een samenwerking tussen de Landelijke Studenten Vakbond en FNV Young and United. Wij willen dat een basisbeurs terugkomt zodat studenten schuldenvrij kunnen studeren en hun werkende leven niet met een schuld hoeven te beginnen. Ook vragen wij compensatie voor de huidige studenten die hebben moeten lenen. Iedereen kan actief worden en de petitie tekenen op de website: nietmijnschuld.nl/petitie#/.
Ik eindig mijn studententijd met een schuld van over de €35.000. De komende twee jaar hoef ik weliswaar nog niks af te betalen en ik hoop dat ik dan inmiddels werk heb gevonden, misschien wel zelfs met een vast contract. Maar de 35 jaar die volgen (dus tot ik 67 jaar oud ben in 2057) gaan in het teken staan van deze studieschuld. Ik heb dus moeten lenen om te kunnen studeren en leven in mijn studentenkamer omdat ik niet kon rondkomen van flexwerk en dat voelt niet goed.
Neem daarom alstublieft de problemen en de zorgen van (oud-)studenten serieus! Er is een tekort aan woningen en stabiliteit in de vorm van vast werk. Laat ons niet in de steek door te denken dat wij alleen maar bier drinken en een beetje pierewaaien, dat was studeren in uw tijd misschien maar nu al lang niet meer. Alleen uw partij is nog voor dit schuldenstelsel! Nederland als kenniseconomie heeft alle studenten hard nodig in de toekomst daarom doet u ons te kort door te zeggen in de Tweede Kamer: ‘pff, doe me nou een lol en bespreek het met Minister van Engelshoven’.
Met vriendelijke groet, Iris Kok (25)
Beste Mark,
Vaak heb ik u deze tijd kunnen bekijken op het televisiescherm in mijn woonkamer,
Een van deze persconferenties is mij nog goed bijgebleven. Dit was de persconferentie van begin augustus, hier sprak u mij en ook de rest van de jongeren uit Nederland aan en kregen we allemaal een standje van u. Het kwam erop neer dat wij ons beter aan de basisregels moesten gaan houden en ons meer bewust moesten worden van de gevolgen van Covid-19. Natuurlijk had u wel gelijk hierover want wanneer ik naar mijzelf en mijn omgeving kijk zijn er weinig jongeren die zich er mee bezig houden en ik snap dat dit frustrerend kan zijn.
Ondanks dit vind ik ook dat mijn generatie u en de generaties voor ons vaderlijk toe mogen spreken want, hoe goed laten jullie de aarde voor ons achter? Steeds vaker lees ik droevig natuur-nieuws over hittegolven, stormen, droogtes, smeltende poolkappen en overstromingen. Mark, jij zult waarschijnlijk minder last hebben van de gevolgen van deze klimaatcrisis, maar dat maakt deze niet onbelangrijk. Daarom hoop ik dat er een beleid kan worden gemaakt waar het klimaat centraal staat want aan een onleefbare aarde hebben wij niet zoveel. Het is toch eigenlijk raar dat een retourtje Tilburg met de trein net zo duur is als een vliegreis naar Turkije. Alles lijkt soms alleen maar te draaien om economische groei en dat heeft een keerzijde want het gaat heel vaak ten koste van het milieu. Ik vind dat dat anders moet.
Groetjes, Dora Granini (19).
PS. Ik zal me beter aan de corona-regels houden.
