Drie mensen vertellen hoe zij in de schulden zijn geraakt en hoe zij er weer bovenop zijn gekomen. ‘Als je zo diep hebt moeten gaan als ik, vertik je het nog een cent schuld te maken.’
Fatima (45) uit Amsterdam:
“Alles liep op rolletjes in mijn leven: ik had een leuke baan en een mooie koopwoning waar ik alleen woonde, tot mijn moeder overleed. Ik werd depressief, raakte mijn baan kwijt en kon mijn rekeningen niet meer betalen. Er werd beslag gelegd op mijn huis en er kwam een bord bij de voordeur dat mijn huis in de veiling ging. Ik kwam de post halen en zag het bord en voelde de grond onder mijn voeten wegzakken. Mijn vader overleed een paar jaar later en in datzelfde jaar werd mijn dochter geboren, niet lang daarna klapte mijn relatie met haar vader. Ik zat na die veiling met een grote schuld, zonder woning, geen familie die me kon helpen en met een baby.
Al googlend vond ik een plek in het vrouwenopvanghuis van het Leefkringhuis in Noord. Ze hielpen me bij de aanvraag van een bijstandsuitkering en we brachten mijn schulden van in totaal €250.000,- in kaart. Mijn schuld was zo groot dat ik niet in aanmerking kwam voor schuldhulp via de gemeentelijke kredietbank. Schuldsanering was de enige mogelijkheid, de rechter ging hiermee akkoord. Dat betekende dat ik voor drie jaar onder bewindvoering kwam te staan, met een sollicitatieplicht en zolang ik geen baan had niets hoefde af te betalen.
Doordat ik in de schuldsanering zat, kreeg ik een urgentieverklaring, na vier weken kreeg ik een huis. Dat was vlak voordat mijn dochter vier jaar werd en naar school zou gaan. Ik kreeg drie jaar later een brief waarin stond dat ik schuldenvrij was, wat was ik blij. Inmiddels ben ik drie jaar schuldenvrij. Voor een alleenstaande moeder met een bijstandsuitkering en een maandhuur van €700,- is het leven niet altijd makkelijk. Maandelijks heb ik slechts €20,- vrij te besteden. Ik mis wel dat ik geen baan heb. Graag zou ik willen werken in de schuldhulpverlening, maar helaas vindt de gemeente het te duur om €3.000,- op tafel te leggen zodat ik een opleiding tot maatschappelijk werker kan doen. Ik kan wel een lening krijgen, maar dat durf ik niet aan. Als je zo diep hebt moeten gaan als ik, dan vertik je het nog een cent schuld te maken. Al moet ik droog brood eten, ik zal nooit meer lenen.”
