Sociaal pedagogisch hulpverlener Virgil Tevreden (33) en directeur van de stichting Jongeren Die het Kunnen zet zich met zijn team in voor 60 tot 80 Amsterdamse kinderen en jongeren met een verstandelijke beperking en/of gedragsproblemen. Voor MUG Magazine hield hij een dagboek bij: van bezoeken aan de rechtbank en een jeugdgevangenis tot de drillrapproblematiek.
DINSDAG 18 AUGUSTUS
Ik word wakker om 06.30 uur en heb mijn kinderen aangekleed, eten gegeven en naar de crèche gebracht. Om 08.30 uur heb ik op kantoor de eerste afspraak, een intakegesprek met een jongere voor een begeleidingstraject. De ouders en een hulpverlener zijn er ook bij. Die mensen hebben zoveel ellende met de hulpverlening meegemaakt en zijn de wanhoop nabij.
We koppelen jongeren die onder onze hoede komen te staan aan een persoonlijke begeleider en bieden dagbesteding aan. We stellen duidelijke grenzen en onderhouden goed contact met de ouders en de hulpverleners en zorgen dat ze aan een baan komen en die behouden. Mijn tweede afspraak is om 10.00 uur, een gesprek met iemand die bij ons stage wil gaan lopen. Hij is begonnen met de opleiding maatschappelijke zorg en komt uit een moeilijke situatie. Hij is met jeugdzorg in aanraking geweest en wil zijn ervaringen delen met andere jongeren in de hoop dat die niet dezelfde fouten als hij zullen maken. Hij heeft een Verklaring Omtrent het Gedrag (vog). Ik wil hem opleiden tot pedagoog.
Vanaf 11.00 uur hebben een collega en ik aan een presentatie over de drillrapproblematiek gewerkt voor ons team. Jongeren gebruiken als gevolg van die muziek geweld. We zijn bezig geweest met de vertaling van bekende drillrapteksten. We hebben nog geen pasklaar antwoord hoe we hiermee om moeten gaan.
’s Middags heb ik overleg met de coördinatoren van de vijf locaties waar we dagbesteding aanbieden. Ik heb mijn collega’s bijgepraat over wat ons de komende tijd rond de drillrap te wachten staat en dat ze goed moeten doorvragen bij intakes met jongeren. Ik heb achttien gemiste oproepen op mijn telefoon. De eerste oproep is van een gedetineerde jongere, die vraagt hoe het met mij en de organisatie gaat. Hij mist ons en de begeleiding. Morgen ga ik naar de crematie van de opa van een van onze jongeren. Ik heb de auto gepakt en ben naar de bloemist gereden om een krans te bestellen. Onderweg heb ik nog, handsfree, een aantal telefoontjes gepleegd.
WOENSDAG 19 AUGUSTUS
Vandaag wordt een lange dag. Ik heb geen tijd om te ontbijten. Om 08.30 uur heb ik op kantoor een intakegesprek met een jongen voor Eigen Kracht, dat is een kleinschalige woonvoorziening voor begeleid en beschermd wonen dat ook door mij wordt aangeboden. Het gesprek is goed verlopen.
Om 11.00 uur ben ik in de auto gestapt en naar de rechtbank aan de Parnassusweg gegaan voor een zitting, het gaat om een verzoek voor een begeleidingsprogramma voor een jongere. De jeugdbescherming en de moeder hebben mij gevraagd de begeleiding van haar zoon op ons te nemen. Ik ken hem nog van vroeger als klein kind, hij was een van mijn lievelingetjes. Om 12.15 uur heb ik de rechtbank verlaten en ben ik naar de Oosterbegraafplaats gereden. Onderweg weer, handsfree, gemiste oproepen beantwoord.
Om 12.30 uur ben ik bij de crematieplechtigheid. Ik heb die jongen en zijn familie gecondoleerd. Door de coronamaatregelen zaten de mensen verdeeld over drie zalen. De uitvaart is mooi verlopen. Na de crematie ben ik teruggaan naar de rechtbank voor een tweede zaak. Eerst nog snel een bagel met rode zalm gegeten. Dit keer gaat het om een verzoek voor begeleid wonen. Ik krijg in de rechtszaal een bevestigend knikje en een lach van die jongere, dat zoveel betekent dat hij blij is met onze aanwezigheid. Van 18.15 tot 19.15 uur heb ik nog een vergadering met mijn collega’s.
DONDERDAG 20 AUGUSTUS
Vanochtend heb ik tijd voor een broodje met jam. Om 12.00 uur ben ik naar jeugdgevangenis Teylingereind in Sassenheim gereden. Aankomst om 12.30 uur. Een van onze jongeren zit er sinds kort. Hij is blij om mij te zien, zijn ouders hebben hem nog niet bezocht en ik merk dat hij zich schaamt om mij daar te ontvangen. Hij is een makkelijk te beïnvloeden jongen die door andermans toedoen bij een geweldsdelict betrokken is geraakt. ‘Had ik maar naar jullie geluisterd’, heeft hij mij gezegd. Dat doet me wat. Ze hebben je nodig en je blijft ze steunen ongeacht wat ze hebben gedaan. Sommige jongeren stoten zich wel drie keer aan dezelfde steen. Hij komt binnenkort vrij en dan gaan we hem ophalen en maken we nieuwe afspraken. Het is de eerste keer dat hij vastzit, hij heeft zijn lesje geleerd, verwacht ik.
Terug naar Amsterdam heb ik onderweg een droge cracker gegeten. Van 16.00 tot 16.45 uur heb ik meegekeken met een les sociale vaardigheidstrainingen voor een van onze jongeren. Het is een onverwachts bezoek van mij. Ik doe dat opzettelijk, om te kijken of alles goed gaat en om mijn betrokkenheid te tonen. Ik ben een directeur die graag in de frontlinie staat en niet iemand die de hele dag achter zijn bureau zit. Ik heb het veld nodig om tot oplossingen voor problemen te komen.
Ik ben om 17.00 uur bij ons kleinschalige woonvoorziening in Gein om te kijken hoe het met de jongens gaat. Ik heb ze geholpen met koken en we hebben in de tuin gevoetbald. Ook hebben we een spelletje op de computer gespeeld, ik ben ze te snel af. Ze oefenen flink om van mij te kunnen winnen, ik hoop dat dat op een dag lukt. Die jongens gaan als broers met elkaar om en zijn heel zorgzaam naar elkaar toe. Ze kunnen door problemen niet thuis wonen. Ik ben een soort rolmodel voor ze. Ik hoop dat door mijn aandacht en liefde ze zich bewust worden dat er mensen zijn die om ze geven. Het enige dat ik verlang is dat ze op een positieve manier meedoen in de maatschappij en dus niet in handen vallen van justitie, want dat is een weg die je leven verpest. Om 19.00 uur ben ik naar huis gereden en heb thuis met mijn zoontje gegeten.
Eigen Kracht! Jeugd en Gezin biedt dagbesteding en begeleid wonen: bel 020 2101 922 of mail naar info@eigenkrachtjeugd.nl
