Het is nog maar een paar weken geleden dat premier Rutte aankondigde dat vanaf 16 maart een snelheidslimiet geldt van 100 km per uur. Hij vond het verschrikkelijk. Niemand kon op dat moment bevroeden dat iets later de gehele wereld krakend tot stilstand zou komen. Maar toch is dit gebeurd. Zoveel mogelijk binnenblijven, is het devies.
De schuldige is het coronavirus. Het onzichtbare virus, heeft ons in zijn greep. Men heeft het over frontberichten als men praat over coronanieuws. Het virus heeft ons verzet in een surrealistische wereld. Een wereld waarin plotsklaps alles op zijn kop is gezet.
De mensen die tot voor kort als helden en voorbeelden werden gezien, hebben afgedaan. Bestuursvoorzitters van grote bedrijven, aandeelhouders, zij doen er plots niet meer toe. Zij hebben plaats moeten maken voor nieuwe helden. Supermarktmedewerkers, vakkenvullers, agenten, maar vooral verpleegkundigen staan plotsklaps in de schijnwerpers. Zij krijgen plots de lof toegezwaaid. Zij zijn actief in vitale beroepen, zijn van levensbelang. De kleine man en vrouw doen er ineens toe.
Des te schrijnender is het te moeten horen dat volwassen-mannen in supermarkten over het veelal jonge personeel heen hangen om bij wc-papier te komen. Des te schrijnender is het om te zien dat ziekenhuizen dreigen door hun mondkapjes te geraken. Misplaatste zuinigheid van de zorgverzekeraars misschien?
We zullen het hopelijk overleven, maar wat dan? Zullen we iets geleerd hebben uit deze crisis. Laten we weer toe dat de bovenlaag met een misplaatst beroep op onmisbaarheid zich weer ongestraft mag verrijken? Of krijgen de nieuwe helden meer dan een hartverwarmend applaus. Krijgen de kleine man en vrouw eindelijk een salaris, waarmee te leven valt of is het weer sappelen geblazen?
Ps. nu reizen alleen nog maar in dromen kan plaatsvinden is de debuutroman Philip en de anderen van Cees Nooteboom een aanradertje.
Jacques Peeters is spreekuurmedewerker
van de Bijstandsbond
