Een Plaatje en een Praatje is een initiatief van Het Danspaleis. Vrijwilligers draaien met een oude koffergrammofoon plaatjes van vroeger om herinneringen bij ouderen op te wekken.
Tekst: Arnoud van Soest – Beeld: Sake Rijpkema
Danspaleisvrijwilligers Carla Bosch (39) en Jozé Zuydgeest (61) zetten vandaag de spulletjes klaar in de gemeenschappelijke zaal van het Menno Simonszhuis in Amsterdam- Buitenveldert. Ouderen wonen hier nog zelfstandig.
Klik op de eerste foto hieronder voor de hele fotoreportage
Ze trekt een elpee uit de stapel. Het is er een waarop Rita Corita lyrisch de geneugten van een bakkie koffie bezingt. “Rasechte Amsterdammers vinden dit ècht schitterend.”
Er hebben zich inmiddels tien dames en een heer rondom de draaitafel geschaard. Anna bekijkt een elpeehoes van Doris Day. “Ik ben niet zo van Doris Day, ik hield meer van Billy Holiday en Nat King Cole.” Opgetogen zegt ze tegen de verslaggever: “Goh, wat leuk dat u dat allemaal opschrijft.” Even later vertelt ze over Frank Sinatra: “Wist u dat hij als acteur is begonnen. Dat was geen succes. Toen is hij maar gaan zingen. Nou ja, zingen, hij vertelt meer dan dat hij zingt.”
PAUL SIMON
Als Paul Simon zijn brug over troubled water bezingt, bewegen voorzichtig hier en daar wat lippen mee. “Oh ja”, zegt iemand. “We hebben dit nummer ècht grijsgedraaid.” Dan is het tijd voor Money makes the world go round van Liza Minelli, die destijds furore maakte in de musical Cabaret. “Gingen jullie vroeger wel eens naar het cabaret”, vraagt vrijwilliger Carla. “Daar hadden we geen tijd voor”, reageert een grijsgekuifde dame spontaan. “Ik had vijf kinderen en een man die de hele dag werkte.”
Terwijl de bekertjes limonade en bakjes met knabbels worden uitgedeeld, laat Carla de naald in een singeltje vallen voor een stukje klassiek: de Notenkrakerssuite van Tchaikovski.
Gonny heeft geen verzoeknummer. Ze vindt alles mooi en vindt het prima als er een nummer van Johnny Jordaan wordt opgezet. Al snel gaan de handjes de lucht in en klinkt het Geef mij maar Amsterdam uit vele kelen.
COUNTRY ROSE
Een dame vraagt Country Rose van John Denver aan. “Jullie mogen allemaal meezingen”, spoort ze de groep aan. Als Denver is uitgezongen, legt ze uit waarom ze het nummer heeft aangevraagd. “Mijn jonge broer zat vroeger in een countrybandje. Hij ligt nu in het ziekenhuis en het is een aflopende zaak.” De groep knikt instemmend. “Zijn we in gedachten toch even bij hem geweest.”
Anna heeft intussen een liedje van Diana Washington uitgezocht, een werkje met veel zoetgevooisde violen. Ze sluit de ogen en zwijmelt even weg. Even later danst ze met Paula door de ruimte. “Komt-ie weer”, roept ze vrolijk, als Washington het refrein inzet. What a difference a day makes.
Mieke haalt haar hond Noël aan. Ze noemt hem ook wel Poepie of Nol. Of ze noemt hem helemaal niks, want “hij is toch doof.” Ze heeft het beestje vijf maanden geleden uit het asiel in Osdorp gehaald, bij wijze van verjaarscadeautje aan zichzelf. “Ik heb geen kinderen en met zo’n hond heb je altijd iemand in huis. De bijeenkomst loopt teneinde. Paula omarmt een arm van een mevrouw, die zojuist is komen aanlopen. Ze weet niet meer waar ze woont en Paula gaat haar even thuisbrengen. Op weg naar de uitgang knikt een bezoekster innig tevreden: “Ik vond het zó gezellig; het is net één grote familie.”
Méér weten over vrijwilligerswerk bij het Danspaleis? hetdanspaleis.com
De Vrijwilligers Centrale Amsterdam heeft nog veel meer vacatures op vca.nu
