Een voormalige vriendin had een zinnetje waarmee ze bijna elk gesprek afsloot. ‘Nou dat is dan jouw mening hè!’ Feiten, in de wereld aantoonbare en met een vinger aanraakbare ontwikkelingen, nieuwsberichten ondersteund door wetenschappelijk onderzoek, zelfs mijn persoonlijke bevindingen, alles wat haar niet aanstond werd gereduceerd tot ‘mening’ waarmee zij het dan hartgrondig oneens was. Zo zei ze een keer: ‘Hoezo noem jij het druk in Amsterdam? Nou dat is dan jouw mening hè!’ En: ‘Hoezo noem jij het leenstelsel voor studenten problematisch voor arme gezinnen? Nou dat is dan jouw mening hè?’ Het toppunt, eigenlijk dieptepunt, was toen ze op smalende toon mijn ‘mening’ verwierp nadat ik op nieuwe wandelschoenen naar het duingebied was gegaan zonder deze vooraf op de door Bever aanbevolen wijze (‘indoor’) in te lopen. Het was mijn ‘mening hè!’ dat ik vooralsnog geen last had van blaren. Op afkeurende toon siste ze erachteraan: ‘Pfff, dan moet je het maar lekker zelf weten.’
En zo werd alles in het ‘meningendomein’ getrokken. Ik kon het na jarenlang vruchteloos proberen niet meer opbrengen om met haar hierover in gesprek te gaan (haar nare gedrag was haars inziens ook mijn ‘mening hè!’), dus verbrak ik de vriendschap.
Nu gun ik iedereen een eigen mening en een eigen zienswijze op het leven. Graag zelfs. Iets als ‘diversiteit’ zou überhaupt niet mogelijk zijn als we er allemaal hetzelfde over dachten en allemaal hetzelfde vonden. We zijn nu eenmaal allemaal anders gebouwd, gemaakt en gegroeid, en we staan allemaal anders in het leven. Ik denk dat het een verrijking is om al deze verschillen bij elkaar te zetten, ja, inclusief het geraas van de voormalige vriendin (wat mij betreft op gepaste afstand dan). Zo leren we van elkaar en verzinnen we voor de taaiste problemen oplossingen die we op eigen kracht nooit gevonden zouden hebben.
Maar ik hoor het woord ‘mening’ de laatste tijd wel heel vaak, en precies op de manier waarop die voormalige vriendin het gebruikte. Soms snap ik de betekenis van ‘mening’ gewoon niet meer, bijvoorbeeld toen ik een man op de radio hoorde beweren dat CO2-uitstoot door vliegtuigen een ‘mening’ is van ‘klimaatgelovigen’. Of toen ik een buurtgenote hoorde snauwen dat iedereen hun groene grafmening voor zich moest houden, nadat ik haar de bloeiende stokroos in de geveltuin door midden zag breken omdat zij niet had gevraagd om die rommel voor de deur.
Dus als ik hier mijn ‘mening’ mag geven over ons eigentijdse gebruik van ‘mening’. Volgens mij moet het zinnetje ‘Nou dat is dan jouw mening hè!’ worden bijgezet in de trofeeënkast voor absolute dooddoeners, naast ‘Omdat ik het zeg!’, ‘Doe effe normaal!’, ‘Dat zeg ik toch!’, ‘Zei ik het niet!’ en ‘Ik zeg al niks meer!’ Wanneer iemand zegt: ‘Nou dat is dan jouw mening hè!’, dan bedoelt die persoon dus niet dat verder debat en uitwisseling op een zeker thema gewenst is. Persoon bedoelt: ‘Ik heb geen zin meer om hiernaar te luisteren, houd alsjeblieft je mond.’ Zeg dát dan.
Dit is de laatste column van Teresa van Twuijver. Vanaf oktober komt op deze plek een nieuwe maandelijkse column.
