‘Bijstandsmoeder aan de slag door prikkels’. Met die kop opende de Volkskrant van 13 mei. In het artikel stond dat vanaf 2015 bijna 15.000 alleenstaande ouders zich uit de bijstand hebben gewerkt. Er zitten nog 72.000 van de oorspronkelijke 87.000 alleenstaande ouders in de bijstand. Het zijn niet alleen moeders trouwens.
Dit is het resultaat van een overheidsoperatie, waarbij werd gesneden in oudersubsidies. Met die besparing werd een inkomensafhankelijke toeslag ingevoerd die men kreeg bij werkaanvaarding. Werk werd zo lucratief gemaakt boven een uitkering hebben.
Nou ja, voor die 15.000 die werk hebben gevonden. Werk dat aan de neus van anderen voorbijgegaan is, die op zoek zijn naar werk, maar het nu met een uitgeklede uitkering moeten doen zonder die oudersubsidies. Want de fiscale maatregelen hebben geen extra werk opgeleverd. Alleen een groter aantal mensen dat voor een fatsoenlijk inkomen meer dan ooit afhankelijk is van betaald werk. Zij moeten dus met elkaar concurreren voor schaarse banen, lonen onder druk en uitgeklede uitkeringen. Nu snap ik wat het ministerie van Sociale Zaken in dat artikel bedoelt met ‘de financiële prikkel om te gaan werken staat de goede kant op.’
Het werk ligt nu zogenaamd voor het oprapen maar de geschiedenis leert dat zoiets nooit lang duurt. In het artikel wordt gemeld dat die 15.000 ook werk gevonden kunnen hebben door de opbloeiende economie. Dat zij en anderen dat werk bij een krimpende economie zo weer kwijtraken, wordt wijselijk niet vermeld.
Mensen in de bijstand moeten het dus vanaf nu doen zonder die afgeschafte alleenstaande oudersubsidies. Die hebben minder in hun portemonnee. Dat zijn dus de prikkels die bedoeld worden in de kop ‘Bijstandsmoeder aan de slag door prikkels’.
Pak ze hun geld af, dan gaan ze wel werk zoeken, die luie bijstandsdonders. Dat is wat men eigenlijk zegt. Of dat werk er is, ach dat doet er niet toe.
Jacques Peeters is spreekuurmedewerker van de Bijstandsbond
