Carla Peeters (62) is na meerdere beroertes halfzijdig verlamd en maakt gebruik van een rolstoel. “Ik ontdekte tijdens therapie dat er in mijn verlamde been toch nog enige kracht zit. Ik heb een proefrit gemaakt met een voetbike en dat ging goed. Dat was een opsteker, want zo zou ik meer kunnen bewegen en vaker naar buiten kunnen.”
Carla deed bij de gemeente een aanvraag voor een aankoppelbaar fietsonderdeel. Dat is een wiel met stuur en trappers dat via een stang wordt gekoppeld aan een rolstoel waardoor een driewielfiets ontstaat, die door beenkracht wordt voortbewogen. “Ik heb lang moeten wachten op een reactie. Mijn aanvraag bleek zoekgeraakt. Ik deed de aanvraag opnieuw en die werd afgewezen omdat de leveranciers van de gemeente mijn wens niet in hun assortiment hebben. Een adviseur van de gemeente bood als alternatief een handbike aan. Ik heb daar niets aan omdat een van mijn handen verlamd is.”
Carla maakte bezwaar tegen de uitspraak en ging in beroep bij de rechter. “Ik heb ook contact opgenomen met de ombudsman. Die bracht mijn zaak onder de aandacht van de gemeentelijke geschillencommissie. Dat heeft geholpen. De gemeente liet na een week weten dat ik een volledige vergoeding zou krijgen voor de aankoop van het aankoppelbare fietsonderdeel. Na drie maanden was het geld overgemaakt.”
Tussen de aanvraag van Carla en de uitbetaling zat twee jaar. “De gemeente heeft me ongelofelijk lang laten wachten. Ik heb tientallen keren gedacht: ik wilde dat ik zelf geld voor dat fietsonderdeel had. Dat wachten is een kwelling en maakt je onzeker. Onzekerheid kost energie. Tip voor de gemeente: laat tussentijds van je horen hoe de aanvraag ervoor staat.”
Munish zegt: ‘Onnodige procedures’
Voor mensen met een beperking is het extra belangrijk zoveel mogelijk de dingen te blijven doen die binnen hun mogelijkheden liggen. Mevrouw deed een aanvraag voor een aankoppelbaar fietsonderdeel voor haar rolstoel. Daarmee zou ze zich zelfstandig kunnen verplaatsen en op een gezonde manier in beweging kunnen blijven. Een win-win situatie dus. Wanneer iemand zoiets specifieks vraagt, kun je niet met een heel andere, totaal ongeschikte, voorziening aankomen, simpelweg omdat je die wel voorradig hebt.
Ik kan me voorstellen dat mevrouw het gevoel heeft gehad dat de gemeente haar totaal niet serieus nam. Eerst was haar aanvraag zoek, vervolgens bood men haar ongeschikte alternatieven en werd haar aanvraag afgewezen. Mevrouw ging in bezwaar omdat de afwijzing was gebaseerd op een onjuist rapport van de keuringsarts en niet werd gekeken naar het advies van het Indicatie Advies Bureau. Maar ook bij het bezwaar schoot de gemeente ernstig tekort door opnieuw op dit onjuiste rapport te wijzen. In plaats van te luisteren naar wat mevrouw echt nodig had werd ze in tijd- en energieverslindende procedures geduwd. Dankzij haar vasthoudendheid is het gelukkig goed gekomen maar ik ben ervan overtuigd dat veel mensen al veel eerder de handdoek in de ring zouden hebben gegooid. Ik heb de gemeente uitgenodigd om samen met mij te onderzoeken waardoor dit allemaal zo misliep.
Munish Ramlal is Ombudsman Metropool Amsterdam.
Telefoon: 020-625 9999 (09:00-12:00) E-mail: info@ombudsmanmetropool.nl www.ombudsmanmetropool.nl
