In 1983 zie ik me nog zitten op de Van Reigersbergenstraat 2. En ik was niet de enige. Dicht opeen gepakt zaten tientallen mensen op stoelen en banken te wachten totdat ze aan de beurt waren. Veel oudere Amsterdammers zullen daar zelf ook hebben gezeten. En zullen weten, hoe blij ik was met het verkrijgen van een urgentiebewijs, kosten 27 guldens, dat mij toegang gaf tot de Amsterdamse woningmarkt.
Niet dat ik gelijk een woning kreeg, dat kon nog wel even duren. Maar ik stond op een lijst van Herhuisvesting en die zou mij na een tijd iets aanbieden. En, oh ja, ik kreeg nog een geel foldertje met tips mee. Daar las ik: ‘Elke huiseigenaar is verplicht een leegkomende woning bij Herhuisvesting te melden. Vervolgens bepaalt die, of die woning toegewezen wordt aan iemand met een urgentiebewijs.’ Zo ging dat blijkbaar indertijd.
Ook stond in de folder:‘ Zelf aan een woning komen in Amsterdam is een langdurige en moeizame zaak, waardoor veel mensen voortijdig de moed opgeven en gaan zitten wachten tot Herhuisvesting met een aanbieding komt. Dat is uiteraard ook weer niet de manier. Ook u kunt, afhankelijk van uw mogelijkheden, in ieder geval zoveel mogelijk proberen om zelf uw woonprobleem op te lossen.’
Of het zo bedoeld was, weet ik niet. Maar ergens in 1984 kraakte ik een sloopwoning in Oost en ging met de sleutel naar de afdeling Verwerving/Tijdelijke Exploitatie/Ontruiming van het gemeentelijk grondbedrijf voor een contract. “Maar meneer die woning wordt afgebroken, die kunnen wij niet verhuren.” Nadat ik de sleutel liet zien en zei: ‘maar ik zit er al’, was het tijdelijk huurcontract zo ondertekend.
En met de sloop viel het ook al reuze mee, na de Kleine Opknapbeurt, heb ik er tot 2009 kunnen wonen. Toen pas, 25 jaar later, werd de boel gesloopt en schoof ik door naar de huidige woning.
Jacques Peeters is spreekuurmedewerker van de Bijstandsbond.
