Gastcolumn
door Philip Huff
Op de foto, genomen midden juni, biedt de Zaanse burgemeester Jan Hamming namens vijftien burgemeesters van andere steden de ministers Kajsa Ollongren (Binnenlandse Zaken) en Ingrid van Engelshoven (Onderwijs, Cultuur en Wetenschap) en staatssecretaris Paul Blokhuis (Volksgezondheid, Welzijn en Sport) een manifest aan.
Het geheel lijkt een beetje op een diploma-uitreiking: Ollongren en van Engelshoven houden het manifest stralend omhoog, Van Engelshoven kijkt zelfs naar de camera’s, Ollongren heeft haar aandacht gericht op Hamming, die Blokhuis als laatste het manifest overhandigt. De staatssecretaris neemt het breed lachend en gretig aan. De inhoud is helemaal niet zo opbeurend: het is een oproep aan het Rijk om te investeren in kwetsbare gebieden. Dat zijn wijken met bewoners die hulp kunnen gebruiken: mensen zonder werk, met geldzorgen, en dientengevolge met mentale gezondheidsproblemen. De burgemeesters maken zich vooral zorgen over de kinderen in deze wijken. Ze schetsen een negatief toekomstbeeld van hogere schulden, meer criminaliteit, lagere opleidingsniveaus en meer gezondheidsklachten. Het is het zoveelste voorbeeld van bezuinigingen en lastenverhogingen die burgers treffen die juist hard hulp nodig hebben, van de belangen van grote bedrijven boven die van de kleine-portemonneeburger stellen.
En dan moet de coronarecessie nog komen. Als dit een prijs-uitreiking is, dan krijgen de ministers en staatssecretaris de poedelprijs: een beloning voor een beschamende vertoning, voor ondermijning van het welzijn van de bevolking.
De burgermeesters pleiten voor verregaande maatregelen: ‘Alleen zo kunnen we voorkomen dat er een verloren generatie opgroeit […] en de tweedeling in onze samenleving groter wordt.’
En er wordt volop gelachen. Politiek is een opportunistisch bedrijf, vol leugens. Wie dat niet onder ogen kan zien, moet de krant niet opslaan, en niet naar de foto’s kijken. Tegelijkertijd is de politiek ideologisch – de plek waar ideeën elkaar ontmoeten – en praktisch: een manier om onze wereld vorm te geven.
Groepen die het voor deze crisis al zwaar hadden, hebben nu meer last. Het is zaak zo snel mogelijk te handelen, willen we voorkomen dat de aankomende coronarecessie veel meer slachtoffers maakt dan de afgelopen coronacrisis.
De oplossingen zijn eenvoudig: investeren in de toekomst, investeren in de jeugd. Het gaat om beter onderwijs, kleinere klassen, meer docenten. Het gaat om meer persoonlijk contact, meer fysieke beweging, meer beweging – ook socio-economisch. Het gaat om verbeterde schuldhulpverlening. Kortom, om zorgen voor in plaats van zorgen creëren. En om het besef dat deze landelijke problemen niet lokaal kunnen worden opgelost. Maar dit alles vereist geld en aandacht. Wanneer het stemhokje opengaat, is het wellicht verstandig te kijken naar partijen die zich dat beseffen. Dan mogen hun leiders van mij lachend op de foto gaan.
Philip Huff is schrijver en regisseur.
