Ze is de motor achter ‘De Vergeten Moeders’. Ook richtte ze Radio Kolenkit op, waar buurtbewoners hun verhalen kwijt kunnen. Een positief geluid in een moeilijke tijd. In gesprek met Urmy Blikslager.
“Het is tíjd om ons te mobiliséren. Het is tíjd om naar elkaar te lúisteren!” Urmy Blikslager (58) spreekt als een bevlogen dominee voor de microfoon van Radio Kolenkit. Daarna is het tijd voor een muziekje op de radio en draait ze zich vol aandacht naar de interviewer. “Zeg het eens schat.”
Buurtwerker, gemeenschapsleider, hoe moeten we haar eigenlijk noemen? “Ik ben een betrokken buurtbewoonster.” Betaald wordt ze er niet voor, maar de warmte spat af van alles wat ze doet. Of ze nu praat met de mensen die in de rij staan voor groente en fruit bij De vergeten moeders, zoals we haar een paar weken geleden zagen doen, of hier als ze haar buurtbewoners toespreekt.
Ze werkte lang voor radio Razo, een radiostation dat op Salto uitzendt. “Ik dacht de Kolenkitbuurt heeft een eigen radiostation nodig. Deze buurt wordt zo vaak slecht belicht in de media. Als we een radiostation beginnen, kunnen de bewoners zelf een tegenstem geven, tegen al die negatieve berichten.” De radio zendt driemaal per week uit. Op zaterdag wordt het programma gemaakt door jongeren die les krijgen in radio maken. Maar op deze vrijdag zit ze zelf achter de knoppen. Ze geeft even een paar instructies aan de vrouw die haar uitzending overneemt en is weer een en al aandacht.
“Je wou het hebben over moeders, jaaaa moeders zijn alles. Je bent bevoorrecht als vrouw dat je dat mee mag maken. Ik vond alles aan het moederschap mooi.”
Toch was de reden om 2,5 jaar geleden De Vergeten Moeders op te richten minder positief. Ze kreeg kleinkinderen en miste iets. “Ik wilde dat ze op plekken kwamen waar meer kinderen waren zoals zij. Het leek wel of tachtig procent van de activiteiten in de buurt steeds voor één bepaalde bevolkingsgroep werd georganiseerd. Ik geloof meer in samen dingen aanpakken. Ik miste het onderlinge contact. Dus bedacht ik samen met Sakina, Nadia, Bibi en Josta De Vergeten Moeders.” Een organisatie van en voor vrouwen die alles aanpakt waar deze moeders zich aan storen: van armoede tot kansenongelijkheid.
Tijdens de coronacrisis begonnen ze groente en fruit uit te delen. Armoede was altijd al een gespreksonderwerp bij De Vergeten Moeders, maar toen de rijen voor gratis groente en fruit groeiden, werd het wel heel zichtbaar. “Ik kon echt scannen, wie uit armoede kwam of meer voor een praatje. Je gaat automatisch in gesprek met die mensen daar staan te wachten. Dan hoor je: ‘Zo fijn dat ik hier groente kan krijgen, dan kan ik mijn geld besteden aan mijn kind.” De rijen verbaasden haar niet. “De armoede is de laatste jaren zo gegroeid. Als je met tien mensen zit, heeft iedereen wat te klagen over niet met vakantie kunnen of dingen niet kunnen betalen. We leven in een moeilijke tijd.” Al vindt ze dat geen reden om bij de pakken neer te zitten. “Je kan niet veel doen tegen armoede. maar je kan het wel lichter maken.”
Dat lichter maken, door naar elkaar te luisteren, is de kern van het werk van de De Vergeten Moeders. En ruimte opeisen om zelf dingen te organiseren. “Ik heb geleerd dat als je niet vergeten wil worden, dan maak je een stap naar voren. Als De Vergeten Moeders worden we nu wel gehoord. Je moet naar voren stappen. Dat wil ik ook voor andere moeders makkelijker maken.”
Onderling hebben De Vergeten Moeders het vaak over hun kinderen en over hun rol als moeder. Urmy heeft daar uitgesproken ideeën over. “Je moet bewust achter je kinderen staan om sturing te geven. Laat ze weten dat jij erbij ben. Dat ze weten: ik sta achter je. Geef een compliment als het nodig is, geef een waarschuwing als het nodig is. Laat je kinderen niet in de steek als het moeilijk wordt.”
Haar moeder is haar grote voorbeeld. “Mijn moeder was de beste. Ik was de achtste van tien kinderen. De hele samenstelling van Urmy heeft zij gecreëerd. Ze kon goed luisteren. Dat is zó belangrijk.” Haar moeder zat niet de hele dag thuis bij de kinderen. “Ze werkte bij het Commissariaat van Paramaribo. En daarnaast deed ze allerlei opleidingen om verder te komen. Ehbo leren in haar vrije tijd. Altijd aan het leren, bezig met de boeken.” Daarom vindt Urmy huiswerkbegeleiding in de buurt ook zo belangrijk en ergert ze zich aan sommige buurtprojecten. “Ik wil investeren in de toekomst. Daar vorm je een kind mee. Er is geen tijd om gezellig samen papieren vogels te maken om in een boom te hangen. Ik zie zoveel achterstanden bij de kinderen. Vraag initiatieven aan waar het kind wat aan heeft.”
Ze lacht. Mopperen is niets voor haar dus geeft ze gauw een positief voorbeeld. “Dit jaar wilde ik niets doen aan Keti Koti, maar de witte collega’s bij Combiwel hebben me gemotiveerd om dat wel te doen. In een week heb ik een herdenking georganiseerd en zij hebben een plek voor me gezocht waar ik het gratis kon doen. Ik was echt trots op ze. Dan denk je: het komt goed.”
Waar ze zich zorgen over maakt, zijn de jongeren. “Onze kinderen worden niet oud, kijk naar al die steekpartijen.” Daarom hebben ze een netwerk opgericht om te praten over hoe ze het tij kunnen keren. “Als moeders moeten we het voortouw nemen.” Ze merkt dat professionals soms geen verbinding leggen met de jongeren. “Die kijken door het raam naar de jongeren die daar hangen en lijken bang. Ik ga naar hen toe en vraag: “Hee guys, hoe gaat het?”
En heeft ze nog dromen? “Mijn droom voor alle vergeten moeders is dat ze over tien jaar naar hun buurt kijken en denken: We hebben geprobeerd er verbetering in aan te brengen. En dat onze kinderen overal bij betrokken worden, dat ze het samen mogen doen.”
Bij De Vergeten Moeders kan op maandag en woensdagmiddag vanaf 15.00 uur groente en fruit worden opgehaald op het parkeerterrein tegenover de Lidl in de Sara Burgerhartstraat. Op zaterdag is er een maaltijd van 16-18 uur, Bos en Lommerweg 359. Die is 2 euro met Stadspas. Graag opgeven via 06-846 36722
Beeld: Willeke Duijvekam
Meer over Radio Kolenkit op: https://www.rakoki.nl/
